Kun je een ongekookte spaghettisliert in twee stukken breken?

Die vraag houdt materiaal onderzoekers en natuurkundigen al decennia bezig. Dit klinkt heel raar en nutteloos maar deze resultaten geven ons inzicht in de manier waarop materialen verzwakken door torsiespanning. Hiermee kunnen we in de toekomst bruggen en andere constructies veel sterker maken.

In 2006 kregen twee Franse natuurkundigen een nobelprijs voor het onderzoek, omdat ze hadden laten zien waarom spaghetti altijd in drie of vier stukken breekt. De Fransen hebben een soort terugslageffect na de breuk van de sliert ontdekt. Dit gebeurt doordat, als de sliert breekt, de twee uiteinden met hoge snelheid terug zwiepen en de buitenste delen dit niet kunnen verdragen en dus afbreken. Dit gebeurt in 0,0001 seconde.

De oplossing is eigenlijk best simpel.

Als je een sliert spaghetti draait, verzwak je hem over de hele lengte waardoor hij makkelijker breekt. Op die manier kun je de sliert 1 keer doormidden breken zonder dat er verder breuken ontstaan. Deze breuk wordt een breuk met torsie genoemd. Dus als een spaghettisliert minimaal 250 graden wordt gedraaid, kan hij nog weinig buigen voordat hij breekt.

De terugslag is hierdoor zo minimaal, wat er dus voor zorgt dat er maar één breuk in komt.